Rosalyn van den Bosch

Doeidoei als ik mijn kinderen naar school breng. Doeidoei als ik de kinderen uit mijn klas uitzwaai. Doeidoei als ik mijn man 's ochtends gedag zeg. Doeidoei naar mijn collega's als ik naar huis ga. Doeidoei, omdat dat zo vertrouwd klinkt, zoals in De Kuip. Doeidoei zal nooit meer hetzelfde zijn. En dat doet een beetje pijn. In mijn hart. Maar nog meer vult dat zich met liefde, als ik terugdenk aan de ontelbare doeidoei's die ik al heb gehoord. Van mijn kinderen, van de kinderen uit de klas, van familie en collega's, maar vooral van jou, Peter Houtman. Doeidoei, voor altijd <3