Robin

Toen ik in 2014 mijn seizoenkaart nam, wist ik nog niet dat jouw stem zo’n vertrouwd en veilig onderdeel zou worden van elke thuiswedstrijd. Jij was de eerste stem die ik hoorde als ik mijn stoel opzocht. Of het nu regende of de zon scheen, of we tegen een topclub of een hekkensluiter speelden: jouw stem was er altijd. En dat voelde goed. Het voelde als thuiskomen. Het korte gesprekje met de mascotte voor de aftrap, altijd met een optimistische voorspelling. De groetjes die daarbij hoorde. En natuurlijk de opstellingen. En dan, na de wedstrijd – of we nu uitzinnig waren na een legendarische overwinning of murw geslagen na het verspelen van punten – jouw altijd herkenbare, soms licht bedrukt maar tóch liefdevolle "doei doei." En ja, ik riep altijd "doei doei" terug. Het hoorde erbij. Het was ritueel. Het was Feyenoord. Het zal wennen worden zonder Peter die een lied inzet waarna de hele Kuip meebrult. Geen Peter meer die het Legioen op de Coolsingel toespreekt bij een prijs. Het zal vreemd zijn, het zal stil zijn. Want jouw stem was het geluid van Feyenoord. Voor mij is er nooit een andere stadionspeaker geweest. Peter, bedankt voor al die jaren, al die wedstrijden, al die momenten waarop jouw stem ons aanstak, geruststelde of juist liet vieren. Ik wens jou en je dierbaren alle liefde toe. Dat jullie samen mogen genieten van wat echt telt. Een dikke dankjewel. En natuurlijk, voor de laatste keer: DOEI DOEI!